ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ...
Μέσα
απο τον καθρέπτη την κοίταζε.Μια ζωή λουσμένη στο φώς,αλλα στην ουσία
θεοσκότεινη.Άλλοτε λαμπερή,διασκεδαστική,τρυφερή και σκληρή,ντόμπρα και
ύπουλη,αισθησιακή και άλλοτε απόμακρη.Ανάλογα με τα κέφια της.Γεγονότα
που είχαν ορίσει άλλοι.Πολλές φορές σκληρά, καταδικαστικά.Σαν να τα
δίκαζε ένας αμείλικτος δικαστής που καταδίκαζε κάποιον που ήταν
αθώος.Τήν έβλεπε να βάζει στόχους και όχι να κάνει όνειρα.Μπορεί να
φαίνεται το ίδιο,αλλά δεν είναι.Εκείνοι που κάνουν όνειρα πετάνε λίγο
στα σύννεφα,εκείνοι που βάζουν στόχους πατάνε σταθερά στην γή και δεν
μπορούν να αφήσουν τα όνειρα να τους παρασύρουν.Δεν άφησε τα αόρατα
νήματα να την δέσουν και να την τραβήξουν στα όνειρα.Έγινε σκληρή,έκρυψε
βαθιά μέσα της την τρυφερότητα.Έριξε βάλσαμο για να επουλώσει τις
πληγές.Άρχισε να βάζει μακιγιάζ στο είδωλο.Κάθε μολυβιά που
τραβούσε,βοηθούσε να αποκοπεί από το παρελθόν και να φορέσει ψυχή στο
παρόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου