Τα χέρια μου τρέμουν.

Τα χέρια μου τρέμουν. Μια ανάσα ν' ακούσω μια φορά. Ένα ψέμα να γουστάρω, να ευχαριστηθώ. Με δυσκολεύουν τα λόγια. Πολύ. Και πεθαίνω κάθε που με απαρνείσαι. Έχω νιώσει τόσες φορές τη δειλία στο αίμα μου. Έχω πέσει τόσες βραδιές κατάχαμα, ψηλαφίζοντας τ' άδεια σκεπάσματα. Να βρίζω. Να τρέχω. Να πονάω. Να βογκάω. Να φωνάζω στην αγάπη να γυρίσει πριν καταλάβω πως μονάχα πάθος ήτανε.
Τα χέρια μου τρέμουν κρατώντας το μικρόφωνο κι ο κιθαρίστας γελάει. Η φωνή μου ψηλαφίζει το πάθος μου κι ο ντράμερ χάνει το ρυθμό. Ένας χάος στο μυαλό μου. Ένα τίποτα στην αγκαλιά μου. Ένα φευγιό σφηνωμένο συνεχώς στο μυαλό μου.
Αναρωτιέμαι τι να κάνει η "Αθήνα".
Μιλάω στο φεγγάρι, τρέχω πιο γρήγορα απ' ότι το συννεφάκι που κοιτούσαμε μαζί. Πέφτω πιο αργά κι από ένα αστέρι. Ευχή κανείς δεν κάνει!
Αναρωτιέμαι που να είναι!
Άραγε ήρθε προς τα εδώ να σπουδάσει?
Άραγε παίζει ακόμη τσέλο? Άραγε χαμογελάει? Άραγε λάμπει όπως τότε?
Που και που τη θυμάμαι. Που και που χαζεύω τα τρένα στο σταθμό, δίχως να θέλω ξανά να μπω μονάχος.
Έκλεισαν όλες οι πληγές και δε νομίζω ότι θ' ανοίξουν νέες ποτέ. Παραιτήθηκα και μ' αρέσει. Δε φοβάμαι τίποτε πια, γιατί δεν προσπαθώ για τίποτε πια. Κι έτσι γουστάρω. Πηγαίνω στο μαγαζί, τα λέω και φεύγω. Δε με νοιάζει αν πληρωθώ. Δε με νοιάζει αν δε με χειροκροτήσει κανένας. Δε με νοιάζει αν θα φύγω. Δε με νοιάζει που σύντομα θα φύγω.
Κουνάω το κεφάλι σα χαζός καθώς γραντζουνάω την κιθάρα. Τραγουδάω φάλτσα επίτηδες κάπου κάπου. Και το γουστάρω! Γκαρίζω μέρα μεσημέρι, τους σπάω τα νεύρα το σπίτι.
Ακούω ειδήσεις και σπάω την τηλεόραση. Δε ζω σε κανένα κράτος. Οι άνθρωποι έχουν χάσει κάθε συνείδηση και πρώτα απ' όλους εγώ ο ίδιος. Η αναισθησία μ' αγαπάει απόψε. Ίσως να συνεχίσει και αύριο.
Ερωτεύθηκα τη Μποφίλιου χθες βράδυ. Με αηδίασε ο Μικρούτσικος. Βαρέθηκα το επιτηδευμένο χιούμορ κάθε Λάκη. Κουράστηκα από τη βλακεία των ανθρώπων. Και πρώτα απ' όλα απ' τη δική μου. Σιχάθηκα που κανείς δεν τονίζει τα προτερήματα του άλλου.
Τα χέρια μου τρέμουν. Μεγάλη Παρασκευή αμάρτησα! Μα δεν ντρέπομαι. Κι αν τον φοβάμαι είναι γιατί έτσι μ' έμαθαν. Ένα πλάσμα ανώτερο πως να σε πληγώσει? Δεν είναι εκδικητικό. Δεν είναι άνθρωπος για να είναι κακός!
Πήγα προχθές στο καφέ εκείνο. Κάθισα στο ίδιο τραπέζι. Σα να ήταν το λουλούδι εκεί παρατημένο. Από τότε...